Ik maak me bijna onzichtbaar. Er zo min mogelijk zijn. De wereld van buiten hoort buiten, niet in mijn hoofd. Geen publiek, geen verhaal. Mijn hoofd is al gevuld met rode hagelslag en dat duurt nu een dag of drie. Ik moet geduldig wachten tot iemand het opruimt. Het opeet, wegsluist, meeneemt, aan elkaar plakt tot logische strengen. Anders weet ik niet wat ik wil, wat ik kan en wat belangrijk is. Het is dus wachten, wachten met de gordijnen dicht.

Totdat het weer beter wordt. Totdat ik weer naar buiten kan. Naar buiten wil, naar buiten durf.