Tjeerd had zich voorgenomen om niets over de twee dansers te zeggen tegen zijn ouders. Ouders zijn immers mensen die dingen niet willen geloven. Maar hij wist het honderd procent zeker. Daar in het bos, daar stonden ze. Hij zag bewegingen die de lucht om hen heen deed verplaatsen, hun naakte bovenblijven uitgelicht door zonnestralen. Ze waren opgenomen door de natuur, zo leek het.
Tjeerd verbaasde zich over de ongelooflijke concentratie, waarbij ze zich bijna los weefden van realiteit. Hier kwam alles samen waar Tjeerd zo naar verlangde, de schoonheid, puurheid en echtheid van het bestaan.
Hoe zou hij dat kunnen uitleggen ? Aan wie ? Zijn ouders zouden op hun best onbeholpen grinniken, vrienden zouden hem vernederen om zijn romantische blik.
Hij was alleen, en in zijn eentje vierde hij dat hij die dag de dansers in het bos had gezien.