Hoe ze trek kreeg in kroketten en juist toen een snackkar halt hield. Hoe ze haar gehemelte verbrandde aan het draadjesvlees, hoe ze zich vermande en dacht aan een vrouw-variant van dat woord (vervrouwde klinkt als ontvouwde, dat dan weer als roos als kut)

Die klotekroketten ook, altijd is het verlangen groter dan de afkoelingsperiode. Verman jezelf klinkt als: draag het verstand met verve, mannen aller steden!
Hoe ze het las in Rotterdam:
de kroketten in het restaurant
zijn aan de kleine kant

En eindelijk realiseerde dat het om pikkies ging. Al die kleine sliertjes, nog onbeduidender dan gefrituurd draadjesvlees. Dat je rechtop wilt staan, maar zo hard moet lachen dat je dubbelslaat. En dan alles omvalt. Ondanks het vermannen.