Het is meer een opkomst dan een binnenkomen. Of ze nu een café binnenkomt of een huiskamer, de ruimte vormt zich om haar heen. Ze doet er niet eens moeite voor. Of juist wel, dat weten we nooit zeker. Een aanwezigheid.
Laatst nog: stonden we op een camping, je weet wel een beetje hutjemutjecotedazur. Stapt ze de tent uit, slaperig, uitgelopen mascara van de vorige avond, vale pantoffels.
Vier tenten om ons heen vallen stil. Hoofden draaien zich om, ontbijtbestek wordt langzaam neergelegd.
Wat het is? Geen idee. Een aanwezigheid die niet onopgemerkt kan blijven. Alsof er automatisch een spotje op haar aanspringt.