Liselotte had geleerd om te pakken wat er te pakken viel. “Het komt mij toe”, wist ze, “alles komt mij toe”.
Dus eigende ze de oceanen toe, de wouden en het ijs.
“Het is allemaal van mij”, en niemand sprak haar tegen, want het gelijk was aan haar kant.
Liselotte was er zo eentje die niet snel genoeg had. “Meer is beter”, was haar mantra. En dus pakte ze ook dat wat in de grond zat. Liselotte had misschien wel genoeg, maar genoeg was niet genoeg.
Je denkt vast dit verhaal kent een moraal. Maar niets is minder waar. Liselotte was me te vlug af en nam ook de moraal.