Ze kwam naar mij toe en ging voor mij staan: “Ik ben niet meer bang”, zei ze.
“O, dat is fijn”, zei ik, “waar was je bang voor?”
“O, voor van alles, voor de glijdende schaal, het geleuter, de pietlutten, het geluid, de adem van Sinterklaas, de voorwielaandrijving, het kansloze gebaar, de onderwereldlijntjes met de bovenwereld, de zonnesteek, het paradigma, het wezenloze, het vragenrondje, bacillen, bacteriën, bravoure, barvrouwen, kansspelen, segways, schijnprocedures, afbladdering….”.
“En monsters natuurlijk”, zei ik snel, hopende de lijst te kunnen doorbreken.
“Monsters? Nee joh, monsters bestaan niet, zie ik er uit als iemand die gelooft in monsters, wat ben je voor een vader?”
Hmm, daar wist ik geen antwoord op. Schijnprocedures?? Ik was een beetje bang voor mijn eigen kind. In ieder geval deze ochtend.