Er was eens een man die perfect wilde zijn. Niet veel later zag hij zichzelf, haastend om het vergeten lunchboxje van zijn zoon nog na te brengen, luidkeels vloekend door het drukke stadsverkeer. Niet goed kijkend naar de tram die zijn achterwiel raakte, bewusteloos liggend op de weg.
“Jij gek”, zei een fee, “perfectie leidt tot niets”.
“Ik was er niet ver van verwijderd, ik was er bijna”
“Jij gek, hoe meer je streeft naar perfectie, hoe verder weg je dwaalt”
De man bleef liggen, midden op straat. Het verkeerde manoeuvreerde om de situatie heen.

Dat dacht de man nog, hoe het verkeer zo makkelijk om hen heen draaide, zo gemakkelijk alsof het nooit anders had gedaan, alsof hij er altijd had gelegen.