Onze poes is nu een paar dagen weg en dat vind ik helemaal niet leuk. Het is gek, toen ze er was kon ze weinig goed doen, lag ze op de plekken waar ik zelf ook wilde zitten, wilde ze om het kwartier naar buiten en naar binnen en stonk de kattenbak. Maar nu mis ik het stomme beest. De deur waar je niet meer op hoeft te letten (deur dicht, pas op dat Lexie niet naar de slaapkamer gaat), het ochtend ritueel van eten geven, nou ja, dat soort dingen. Ook wel de aanhankelijkheid, maar daar had ik minder mee.
Het is vooral al die kleine lege ruimtes die telkens opvallen. Iets wat onderdeel is van je dagelijks leven, beweging, zorg en ruimte, is er niet meer.
De poes staat nu op allerlei ‘missing animals’ sites en op flyers door de straten van de wijk.
Ik zie ineens overal zwarte poesjes. Ik hoop dat ze ineens doodleuk voor ons staat. Dan kan ik haar weer uitschelden, die lieve stomme poes.