Heb ik weer. Een chagrijnige denkbeeldige vriend. Niet iemand die je helpt, die je troost, die er bij je is als je het nodig is. Maar zo eentje die het altijd beter weet, zuur tot op het bot.
“Ga dan weg”, roep ik regelmatig. Maar dat doet ie niet. Welnee, hij heeft er kennelijk een sinister plezier in om als een knorrepot om mij heen te hagen.
En het vervelende is, er is niets aan te doen. Hij bestaat niet eens. Hoe erg is dat?