Bruno is degene die rondbrengt. Meestal wat voedsel, soms een klein pakketje. Bruno doet het al lang, zolang als hij zich herinnert.
Bruno wordt gewaardeerd door de gemeenschap, iedereen kent Bruno, elke dag vliegt hij door de buurt en levert af.
En altijd met een vriendelijk woordje en een kwinkslag. Soms zelfs een klein gedicht.

Nu willen ze Bruno vervangen door een drone. De gemeenschap wil geen drone, de gemeenschap wil Bruno.

En toch komt de drone er en is Bruno niet meer nodig. Na een maand is iedereen gewend aan de drone, na drie maanden zien ze de voordelen, na een jaar denkt niemand meer aan Bruno.

Maar Bruno denkt nog wel aan hen, aan de wijk waar hij dagelijks door heen vloog.
En soms ziet hij de drone vliegen en dan vloekt Bruno. Binnensmonds, dat wel.