Driehonderdzestig dagen had zij alles gegeven. Wat zij aan anderen leerde: In je kracht staan, boost-ochtenden, bedrijfsempowerment. Trainingen in volle kantines, wandelbrainstorms, day-to-day challenges. Energie kon je creëren, kon je faciliteren, energie doorgeven aan anderen was het mooiste wat er was.

Meer dan tienduizend mensen had ze gezien dit jaar. Groepen teleurgestelden, uitgerangeerden, ontheemden, lustelozen.
Ze twijfelde geen moment over haar vak, haar missie. Al die mensen hadden haar nodig. Soms wisten ze het nog niet, maar kwamen ze er snel achter.

Nu was het eerste kerstdag. Ze zat in de boom en keek uit over de hei. De rijp dooide langzaam weg bij de opkomende zon.
Ze zag een ree. Een aantal fazanten, wegschietende konijnen.

Ze moest met Arnold praten, ze moest het uitpraten, of niet. Ze kon het ook zo laten. Weer een jaar zo laten. Misschien wel beter om het zo te laten. Iets meer werken nog, elkaar nog iets minder zien. Dat was het beste. Ja, dat was het beste. Ze zuchtte. Ze zou opgewekt thuis komen en hem kussen en zeggen dat ze van hem hield. Dat zou ze zeggen ja