Is Johnnie wel de zachtaardige jongen waar iedereen hem voor houdt ? Schuilt er in hem niet ook een venijnige kant, een vilein randje?
Opgroeiend met zilveren lepel maar ook galg en rad, zo iemand die weinig aandacht en teveel vrijheid kreeg. Johnnie was iemand die op zijn twaalfde puberde en in een jaar 30 cm omhoog stoof, niet meer sprak omdat zijn stem vreemd deed en zelf dan maar de Clearasil kocht omdat niemand dat voor hem deed. Eerst een loner, toen de schooldealer, want er was geld en er waren mogelijkheden.
Was hij toen gelukkig? Welnee.
Johnnie wilde eigenlijk het theater in, maar zag ook wel in dat de voortekenen niet gunstig waren, introvert, niet de schoonste van het stel, een achtergrond die geen creativiteit verdroeg. En toen zag hij op zijn zeventiende een mime voorstelling, meegesleurd door het enige meisje dat zich om hem bekommerde, Vera. Hij zag hoe je kon bewegen, hoe je een nieuwe taal kon ontwikkelen, door ergens te zijn, te buigen, te staren, van elke beweging een verhaal te maken. En Johnnie ging naar de Mimeschool en Johnnie werd die zachtaardige acteur, die met een blik zowel wanhoop als optimisme kon vertellen. En toen hij de Grote Prijs won van de VSCD zei hij dat hij zijn leven te danken had aan de Mime. Dat als je maar speelde dat alles echt werd. Dat het echte en het spel een onontwarbare kluwen in zijn hoofd was. Een zalige kluwen wol die een elektriserende werking heeft. En dat hij zacht is en hard en droef en opgelucht en vrij en bekneld en jeugdig en oud.
Zijn ouders konden helaas niet bij de prijsuitreiking aanwezig zijn.