Het is het groezelige hoekje. Je loopt er niet graag langs. Soms neem je een omweg, soms probeer je het weer eens. Het is het hoekje waar gehangen wordt, gefluisterd wordt, waar mannen staan die graag in een groezelig hoekje staan. Mannen waar je niet tegen moet beginnen. Die je zo snel mogelijk voorbij moet. Er wordt verhandeld, er worden afspraken gemaakt, er wordt soms ook gebruikt. Je ziet de ogen spieden. Niet teveel aandacht geven. Soms hoor je ze sissen, hoor je ze lachen als je voorbij loopt, zie je hun ogen naar je kont, of je tas. Je wilt rennen, zorgen dat de hoek ver weg is. Zo nu en dan rijdt er politie langs, dan is de hoek altijd leeg. Langzaam duiken ze weer op. Een hoek waar je zo vaak langsloopt, zo’n hoek waarvan je denkt: kies verdomme een andere hoek, waarom al die jaren dit hoekje?