Ga niet verder dan de rand van het bos, dat zei moeder meerdere malen per dag. En het meisje gehoorzaamde. Maar de rand bleek nu eenmaal steeds een stukje dieper het bos in gelegen. Dat kon het meisje niet kwalijk genomen worden. Een rand verplaatst zich nu eenmaal.

En met de mysterieuze verschuiving kwamen ook de geluiden. Soms sloot ze haar ogen en dacht aan alles dat zich achter de rand kon bevinden. De beesten, het ruige zwiepen, de ingangen naar andere werelden. Elke dag een stap verder. Elke dag een nieuw geluid, soms een andere geur.

Moeder zag vanuit het keukenraam het meisje elke dag een stap verder het bos inlopen. Ze glimlachte. Het herinnerde haar aan vroeger en het verplaatsen van de rand van het bos.