Vogel zat er op. Zij was nu eigenaar van het ding. Alleen van haar. Ze keek om haar heen, niemand in de buurt. Rustig de tijd om het ding nader te bekijken. Zeker nu het van haar was, was het goed om te weten wat het was.
Vogel tikte op het ding. Het tikte niet terug. Vogel stampte op het ding. Een dof geluid.
Het leek wel alsof het ding niet zoveel deed. Een onding. Hoewel ze nog enige blijdschap voelde dat het ding van haar was, was ze toch ook teleurgesteld dat het ding niet direct leuk was. Dat gemengde gevoel vond ze maar niets. Ze hield meer van duidelijke gevoelens. Gevoelens waar je wat mee kon.