Eenmaal aangekomen op het Grote Samenkomstplein moesten we een voorstelrondje doen.
Jonathan had een grote hekel aan voorstelrondjes. Wie hij was, dat ging nog wel. Waarom hij was wie hij was, en waarom hij aanwezig was, dat was vaak diffuus.

Meestal begon hij als volgt: “Mijn naam is Jonathan Vervoort en ik hou mij bezig met.. “.

Maar al snel probeerde hij zijn gedachten voor zich zelf te houden. Wat hij gisteren in de parenclub had gedaan, ging niemand wat aan. Dat hij s’avonds het liefst naar kookprogramma’s keek, dat was niet relevant, dat hij verliefd was op zijn diëtiste, dat was natuurlijk geheim. Dat hij verslaafd was aan surprise-eieren, was al helemaal niet iets voor een goed verhaal over zichzelf.

Dus werd het zijn saaie ik. Iets met paperassen in de gemeentelijke sfeer, met uitzicht op een plastic palmboom. Maar zelfs dat pikante detail zei hij niet tijdens het voorstelrondje. Men zou denken dat hij niet gepassioneerd was over zijn rol in de maatschappij.

Hij hoopte altijd dat het voorstelrondje snel voorbij was. Maar dat was nooit zo. Er waren altijd types die het voorstelrondje zagen als een volwaardige sollicitatie, als een zelffelicitatie zonder tijdwekker. Maar goed, het voorstelrondje was nog altijd beter dan het: “neem je buurman aan je linkerhand en vertel in vijf minuten waarom je het zo belangrijk vindt wat vandaag op het spel staat (helemaal niet) en waarom juist jij diegene bent die verandering gaat brengen ( helemaal niet).”