Hoelang zitten we daar nu al op het terrasje bij het zwembad? Twee kinderen, twee en half jaar tussen, toen de ene klaar was begon de ander met zwemles dus reken maar uit. Zwemles. Een vast baken in de week.
Ik probeer meestal wat te lezen in een boek, maar moet zo nu en dan ook zwaaien, tonen dat ik er nog ben, dat mijn totale focus op de zwemles is.
Nu zit ze in badje vier, net, en vandaag voor het eerst met kleren aan. Ik ben er nog niet gerust op. Want echt zonder kurk heeft ze nog helemaal geen baantje gezwommen.
Toen ze van badje drie naar badje vier mocht vorige week, ja tranen in mijn ogen. Best vreemd, want bij andere ontwikkelingen in het zesjarig leventje ben ik kurkdroog. Kennelijk komt deze stap aan.

Door de traagheid van de voortgang is elke stap een grote stap, zo lijkt het bij zwemles. Daarom is het zo’n ontroerende bezigheid. Het gaat niet snel, en daar word je ook aan de kant rustig van. En zie je langzaam iets gebeuren.